ای دوست!
ای دوست....!
روزي که شراره عشق و محبت را در چشمان تو ديدم و گرماي آن را در دستانت حس کردم نمي دانستم آن روز از روزهاي مقدس خداوند و وجود تو هديه اي است از جانب او....
نمي فهميدم که چرخ روزگار چه دورها زده تا اين روز به يادماندني از راه برسد...
اما اکنون که نهال دوستي ما ريشه دوانده و به بار نشسته است هر لحظه خداوند را براي آن روز عزيز و مقدس شکر مي گويم و دعا مي کنم اين نهال در ناملايمات و طوفان هاي زندگي ساقه خم نکند و درختي زيبا و تناور شود....
چه بسيار جستجو کردم تا مگر جمله يا عبارتي شايسته ي وصف تو پيدا کنم...
اما نيافتم تا آن دم که نسيم روح نواز باغ حضرت حافظ به فرياد آمد...
لسان غيب کلامي چنان خوش سرود که هر بار زمزمه ي آن دلم را مي لرزاند و به من يادآوري مي کند که در جهان هستي هيچ چيز با ارزش تر از دوستي و محبت وجود ندارد....
آن کلام ناب اين است:
داني که چيست دولت؟ ديدار يار ديدن
در کوي او گدايي بر خسروي گزيدن
از جان طمع بريدن آسان بود وليکن
از دوستان جاني مشکل توان بريدن